Joshua Davis
0 
2034
407
Mijn eerste redactioneel commentaar ontving vorige week over het algemeen positieve reacties en zoals elke gevoelige mens wilde ik het volgen met een waardig vervolg. Er is niets meer leeglopend dan een teleurstellende tweede poging. Schrijf een teleurstellende tweede redactie en ik verlies mijn lezers, de steun van mijn redacteuren en mogelijk mijn zescijferige tekenbonus. (Opmerking: allemaal figuren kwam achter de komma en waren nullen).
Op zoek naar inspiratie scrolde ik door mijn Twitter-feed en dacht dat het interessant zou zijn om iets op te schrijven over de interactie met beroemdheden via sociale media. Ik ben een paar keer geretweet en beantwoord door celebs, en het is echt heel opwindend (op een zeer giechelende, uiteindelijk gênante manier van 'Never been Kissed').
Ik denk dat ik daar waarschijnlijk iets fatsoenlijks had kunnen samenbrengen, het zou zelfs goed zijn geweest voor een paar RT's of 'Likes'. Ik heb op Twitter en Quora verzoeken ingediend voor de beste 'celeb'-verhalen van mensen, en ik kreeg een aantal interessante reacties (een vriend vertelde hilarisch de diepe twijfel en wanhoop die hij routinematig voelt wanneer hij tevergeefs naar hen twittert.)
Toen ik begon met het maken van de eerste versie van het artikel, realiseerde ik me dat er iets mis was. Er was iets ... af. Mijn gevoel voor schrijver zoemde (zoals het net deed nadat ik 'schrijver-gevoel' had getypt en gegrinnikt). Het schrijven was solide genoeg, maar, nou ja, ik was helemaal verveeld met mijn eigen woorden. Op dezelfde manier dat muzikanten hun stem in de monitor willen horen om te weten of ze zuigen, herlees ik altijd mijn schrijven om er zeker van te zijn dat het me niet tot tranen verveelt. Dit artikel deed het.
Maar wat was het dan? Hier ben ik, aan het schrijven over wat een interessant en vaak over het hoofd gezien klein facet van sociale media leek. Het leek rijp voor het plukken; een eenvoudig artikel van 1000 woorden. Een vluchtige Google-zoekopdracht onthulde zelfs dat er nog niet veel over het onderwerp was geschreven. Een uitstekend plan, afgezien van het feit dat het ongeveer net zo spannend was als het lezen van een artikel over "hoe je je het beste voelt voor de beste avocado" door mijn grootmoeder (moge ze in vrede rusten en zich onthouden van uitleg over producten in het hiernamaals).
Hier is de waarheid die ik al snel besefte: het is een saai artikel voor een blog op sociale media omdat het in het echte leven een saai artikel is.
We vergeten vaak dat deze hele digitale sociale sfeer een kleine microkosmos is voor ons echte (op koolstof gebaseerde) leven, en wij mei vergeet zelfs dat als we op een dag behendig in de singulariteit surfen. Hoe leuk zou je zijn als ik een stuk zou schrijven over hoe je in de echte wereld in contact kunt komen met beroemdheden? Het zou je tot tranen vervelen. Om nog maar te zwijgen, ik ben er vrij zeker van dat de zielloze paparazzi die markt vrijwel in het nauw hebben gedreven.
Dit fenomeen - dit misverstand over de fundamentele menselijke interesse en aandacht - zit diep in de wereld van social media. Er zijn zoveel mensen die iets heel belangrijks vergeten - sociale media is dat niet magische doos. Je stopt geen saaie dingen in de magische sociale mediabox en haalt er iets interessants uit. Als wat je aan de telefoon tegen me zegt saai is, is het ook saai op mijn Twitter-feed. Als ik een tweede drankje nodig heb om je verhaal tijdens een cocktailparty door te nemen, is het ook deprimerend op Facebook (en kan ik er ook voor zorgen dat ik ook thuis een drankje drink). Als je geld inzamelt voor je goede doel in de straten van New York City - in plaats van voor je computerscherm - zou je me dan overtuigen door een uitleg van 1500 woorden (met voetnoten) te lezen? Nee? Doe het dan niet online.
Laten we allemaal even wakker worden. Sociale media maken het sneller. Het haalt het dichterbij. Het kan het zeker halen helderder en meer levendig. Maar alleen jij kunt het duidelijker maken. Alleen jij kunt het mijn tijd waard maken. We moeten ons allemaal afvragen - als het mij zou lukken wat ik zojuist schreef, zou het me dan iets kunnen schelen?
Ja, we zijn allemaal schuldig. Zelfs ik. Maar laten we vanaf nu harder proberen, oké?